از هر چه بگذری سخن دوست خوشتر است

ما مست شدیم و دل رها شد

از ما بگریخت ، تا کجا شد !؟

او جای دگر نرفته باشد

او جانب خلوت خدا شد 

با این سروده ی دل نشین از پیر بلخی (مولوی) ، آغازی زیبا را برای این نوشته بر گزیدم بر این باور که ما ایرانیان اهورائی و پاک سرشت ، که از دوران اشو زرتشت اسپنتمان ، پیرو و پاسدار سه باور (سپاس) پندار و گفتار و کردار نیک بودیم که اگر نیک بنگریم پایه های استوار انسان بودن ، بر این سه تا ماندگار شده و از نیاکان ما ، گوش بگوش و سینه بسینه بما رسیده و بی گمان بفرزندان و نوه های ما نیز راه خواهد یافت و اگر چنین باشد و براستی پندار ها نیکو باشند ، همه چیز نیک و دلپسند خواهند شد ، بدی و بد اندیشی و بد نگری ، از درونمان پاک خواهد شد و همگان ، یکدیگر را همانند خود دوست خواهند داشت ...

چه زیباست بر آن روز فرخنده نگریستن و از شادی گریستن و با تکیه بر آن باورهای یاد شده ، می بینیم که مولوی ، مستی را ، رسیدن بخدا میداند و چه زیبا بر آوردی.