یاران ارجمندم
در کشور ایسرائل ، یک سروده سرای کهنسال داریم بنام شکراله داویدیان (مسرور) که در آینده از ایشان برایتان خواهم نوشت این سروده را از او بشما پیش کش میکنم که باز گوی ارادتش بزادگاهش کرمانشاه است .
شکراله داویدیان (مسرور)
سرزمینم ایران
سروده ای از داوید
داویدیان (مسرور ) کرمانشاهی
شهروند ایسرائلی
سال 1394 خورشیدی : شهر نهریا – اسرائیل
سرزمینم ! مهد کورش شاه شاهان
آ نکه در تورات من نامش نوشته
خاک تو , با جان من , با پنجه ی ناز فرشته با گِل ِ وحدت سرشته
سرزمینم ! من همان ایرانیم , گردی زخاک میهنم
!
مهر تو در بطن مادر رخنه بنمود در دلم
زان سبب بوئی ز یوسف میدهد پیراهنم
سرزمینم ! شوق پروازم بَود با بال بسته , با حال خسته
زورق صبرم درون موج بی پایان شکسته , ساحل امید نا پیدا
ولی امید .... هست ! دست و پا باید زدن ! لاقید نتوانم نشست
سر زمینم ! مهد رضا شاه کبیر ,
آ ن مرد دلیر , بهر ایران بی نظیر
من همان ایرانیم ,
گردی زخاکت , شاخه ای از بذل ِ تاکت
قطره ای خونم زقلب و سینه ی بس چاک چاکت
میخورم سوگند , بمهر مادری و قلب پاکت
لحظه ای فارغ نیم از آنچه آمد بر سر تو
وای بر من ! شد کجا شاهنشه ِ خوش باور تو ؟
سرزمینم ! زادگاه رستم و سهراب , مردان ِ کم یاب
میرسد روزی که آزادت کنند !با خشت جان آباد آبادت کنند
آن کسانی که شدی از یادشان , یادت کنند
زین غم و اندوه و
ذلت
عاقبت شادت کنند ! اجنبی از خانه ات رانده شود
سرزمینم ! من پُلی ازاستخوانم , با خشت جانم , بین
اسرائیل و ایران بر
پا نمایم! تا بدیدارت بیایم
بوسه ها بر خاک و خاشاکت زنم , عقده ی دل را گشایم
قطره ی اشکی فشانم , دم بر در گوشت گذارم گو یمت داویدیانم !
(مسرور) با مهر و وفایم ! سرزمینم !
زادگاهم ! آرزو بود
آ نچه گفتم
تا بر آورده شود ایٟٟٟن آرزو , آیا بمانم ؟ یا نمانم ؟
این سروده در شب 23 ماه اوگوست 2016
در دانشگاه شهر خولون برای بزرگداشت از چهارمین دیوان مسرور
بنام گلشن (مسرور ) کرمانشاهی , با زبان
سروده سرا , خوانده شد
آنرا به دوست داران ایران و بو یژه همشهریان کرمانشاهی
پیش کش میکنم
همایون
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر