آنسوی دریا ها .... شهری است
قایقی باید ساخت .....
این پیام ساده ودل نشین سپهری را بر روی تابلوئی دیدم ... بدلم نشست ... گوئی بر بال فرشتگانم نشاند وبپروازم در آورد !
بیاد شاهنشاه درویشان (مولوی ) افتادم :
همه بازان ! عجب مانند در آهنگ پروازم
کبوتر همچو من دیدی ؟ که من در جستن بازم
این سروده های دل انگیز را میشنویم و خرسندی را برای دمی بروانمان پیش کش میکنیم وپس از کم زمانی دوباره روند زندگی وفراز ونشیبهایش ، که در آمیخته با پتکی ! همیشه در کوبیدن است را پیگیری میکنیم ... چه بخواهیم وچه نه ، روزگاریست که دست روی دست نشاندن ، چاره ساز نیست واگر کوشش شبانه روزی برای اداره ی زندگی نباشد ، کلاهمان پس معرکه جای میماند ، در این خاکدان که پایانش بر هیچ آفریده ای روشن نیست ، چنان پیشینه ای دارد که دنیای اندیشه بگرد راهش نمیرسد ، گروهی پنج میلیارد سال و گروهی تازه نفس ، عمر جهان را بالای پانزده میلیارد سال بر آورد میکنند ودمشان گرم ، بیگمان ابزاری پیشرفته برای چنین برداشتهائی دارند ، ولی بر داشت من از جای دیگریست ، جائی که برای ورود بآن نیاز به آشامیدنش داریم تا برای چند دمی هم که شده رخت از این جهان خاکی بر داریم وپای به گلزاری گذاریم که بهار ، هرگز از شاخ وبرگهای سبزش بر نمیخیزد ، این گلزار را نه آغازی است ونه پایانی ، باید بر خاست وبدرونش شتافت وبگردشگری درونش پرداخت تا آسودگی درون را بخودمان پیش کش کنیم
برای چند دم از خود بیخود شدن در این دنیای پولاد وساختمانهای آسمانخراش براستی هدیه ایست بجان وروان :
ما مست شدیم و ودل رها شد
از ما بگریخت ، تا کجا شد ؟
او جای دگر نرفته باشد
او جانب خلوت خدا شد
مستی چیست ! واین شراب ، چه ها میتواند با توانمندیش در درونمان پدید آورد :
چه مستی است ندانم که رو بما آورد
که بود ساقی واین باده از کجا آورد ؟
پرسشی است دلنواز که سخنور دگر اندیشمان ، حافظ شیرین سخن که گردشگری در مانده هایش میتواند بعرش آسمانهایمان برد :
مطرب کجاست تا همه محصول زهد وعلم
در کار بانگ بربط وآواز نی کنم
برایتان پیش آمده که در جائی باشید وشراب گیرائی هم درونتان را بر افروخته باشد ومیزبان هم از دوستان یکرنگتان باشد واز درون تالاری که نشسته اید بانگ استاد شهرام ناظری را از درون بلندگو ها بگوشتان برساند که پیامی از شاه درویشان را در آمیخته با نوای خوش موسیقی سنتیمان در بر گرفته باشد :
مرعاشقان را پند کس ، هرگز نباشد سود مند
کاو آنچنان سیلی است این کاو را توانی کرد بند
ادامه دارد