واژه ی دل نشین نوروز ، خود بخود ، شادی آفرین و دل انگیز است ، بویژه هنگامیکه پشتوانه ای شکوهمند را با خود از دورانهای پیشین ، همراه دارد ، ما ایرانیان اهورائی که پندار و گفتار و کردارمان را نیکی در بر میگیرد ، باورهایمان ، خاسته هایمان و دیدگاهمان بر پایه ی مهر و دوستی است ، با همان خواسته ها بار آمدیم و بزرگ شدیم ، گر چه در راستای تاریخ 2500 ساله ی خود ، بی مهریها و نامهربانیها از دشمنان خود دیدیم ، ولی هرگز جشن های خودی و خانگی نوروزی  را از یاد نبردیم ، نوروز را گرامی داشتیم ، گر چه بیگانگان نا آشنا با فرهنگمان ، کوشیدند با یاری از چوب و چماق و زور و جور و ستم ، ما را از فرهنگمان دور کنند ولی نتوانستند و نخواهند توانست نوروزمان را دگرگونه کنند و بر چسبی بر آن پیاده کنند که ما نمیخواستیم !!! نوروز از دوران هخامنشی در تار و پودمان خلیده و جایگزین شده ، بر کنده کاریها و تندیسهای شکوهمند تخت جمشید ، یادگارهای پویائی را از نوروز باستانی می بینیم که تا جهان هست ، نام ایرانی را با نوروز جمشیدی پیوندی ناگسستنی می بخشد و ما پارسی زبانان پراکنده در جهان پهناور ، زیر هر باور و اندیشه ای ، چون ایرانی اهورائی هستیم ، نوروز را گرامی میداریم و جشن میگیریم و دست افشانی و پایکوبی میکنیم و سفره ی رنگین هفت سین را می آرائیم بی آنکه وابستگی جدا افکن دینی را با آن همراه کنیم .... نه و نه ، نوروز با دین همآهنگ نیست و نبوده و نخواهد بود ، نوروز را باورمندان  اشو زرتشت  اسپنتمان برای ما ارمغان آوردند که اندیشه هایشان بر پایه ی نیکی بود و هر کس که نیک نگر باشد ، نیازی به باورهای دینی ندارد چون همگان را چون خودش دوست میدارد .

در کشور باستانی ایسرائل ، بالای 300 هزار ایرانی تبار زندگی میکنند که وابستگی و همبستگیشان بفرهنگ فراخ دامان ایران زمین ، نا گسستنی است ، هر چیزی که نام ایرانی اهورائی را در بر دارد دوست دارند ، زبان شیوای پارسی را ، موسیقی دلنشینش را ، خوراکهای خوش مزه اش را و جشن های باستانیش را که نوروز از دلنشین ترین آنهاست ، بایسته دانستم ، نوروز 1399  خورشیدی را از دل و جان بر خاسته به شما خوانندگان  گرامی تارنامه ی درفش مهر شاد باش گفته برایتان آرزوی تندرستی و شیرین کامی در این سال تازه را دارم ، سال پیش ، برمردم ایران زمین سخت گذشت بویژه در گیری با دیو بی شاخ و دُم کورونا که آرزومندیم ، دانشمندان کشورهای گیتی بر آن دیو چیره شوند و بزودی دو باره مهر بر کین پیروز شود و دو باره ، همبستگیهای پیشینه دار در میان دو مردم باستانی ایسرائل و ایران ، از سر گرفته شود .

یکی از زیبا ترین سروده های بهاری را از زنده یاد فریدون مشیری برایتان برگزیدم که پیش کشتان می کنم .

بوی باران بوی سبزه بوی خاک
شاخه های شسته باران خورده پاک
آسمان آبی و ابر سپید
 برگهای سبز بید
عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو های شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
 نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگار!
 خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
 خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
 خوش به حال جام لبریز از شراب
 خوش به حال آفتاب
 ای دل من گرچه در این روزگار
 جامه رنگین نمی پوشی به کام
باده رنگین نمی نوشی ز جام
 نقل و سبزه در میان سفره نیست
 جامت از آن می که می باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
 ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
 گر نکویی شیشه غم را به سنگ
 هفت رنگش میشود هفتاد رنگ