درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد
پیر فرهیخته شیراز ما (حافظ ) استوره ایست بی همتا در فرهنگ فراخ دامان و شکوهمند پارسی ( تازیان ، ف در گویششان ندارند و در راستای 1400 سال از یورششان بایران ، ما را وادار کردند که باشتباه ، زبان شیوا و دل نشین مادریمان را فارسی ! بگوئیم !!!) اندیشه ی حافظ ، بازتابی است از خواسته های ما ایرانیان اهورائی و نیک اندیش و نیک نگر که در لفاف سخنان دل انگیزش میکوشد ، ما را از دشمنی با دیگران باز دارد :

چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان

که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد
چون آموزگاری فرزانه ، بما میآموزاند که سرکش نباشیم و رفتارمان با مردمان پیرامونمان همراه باشد با گفتار و پندار نیک 

شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما

بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد
ما را از پایان افسوسبار جهان می آگاهاند و هشدار میدهد که هان ! بدان که این روزگار ، خواه نا خواه ، برای تو ، پایان پذیر است و گردش گردون ، پس از تو ، همچنان پیگیری 15 میلیارد ساله ی خود را ادامه خواهد داد !

عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکم است

خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد
خواسته ی حافظ ، نیک نگری است ، او از آفریدگار جهان و کهکشانها ، خواستار خوبیها و نیکی هاست برای همگان و نه وابستگیهای کور کورانه بباورهای خرافه و واپسنگری که امروز شوربختانه در میانمان کم نیست 

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال

چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد
با سخنی زیبا و دل نشین بمار پند و اندرز میدهد که بهار را بنگر , زیبائیها را بر گزین ، با  همگان خوب باش چون تازیانه ی بر اسب زمان  ، دمی دمی نمی آساید و نباید ، دشمن تراشی کرد 

خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت

بفرما لعل نوشین را که زودش باقرار آرد
درون پُر بار از مهر و دوستی و برابری و برادری ، تار و پود حافظ را بر آشفته و آنچه بما می آموزاند ، همانا زیبااندیشی و مهر ورزی است بدیگران 

در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ

نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد

 همیشه در پایانی چکامه های دل نشینش ، خواستار اندیشه های زیبا است که در اینجا سخن را از لب جوی و کنار یار نشستن بپایان می برد ........