درفش مهر بر پهنه ی گسترده ی گیتی

وابستگی ودلبستگی بفرهنگی که گفتار وکردارو پندار نیک را بالای شش هزار سال است بتوده ی مردمان سرزمینش آموخته ، براستی مایه هائیست بر بالندگی ما ایرانی زادگان و پیروان زبانی که شاه درویشان ( مولوی ) با آن گفتگو میکرد وپیر فرزانه ی شیراز ( حافظ شیرین سخن ) پیامهای شیوایش را با آن زبان مینوشت و فردوسی توسی با آن شکوهمندی در خور خودش وبا آن دلبستگی بزبان مادری ، رستم دستان را آفرید و آشنائی با مردانی افسانه ای چون افراسیاب وسیاوش و آنهمه یلان نامدار را با واژه های خوش آیند زبان پارسی برشته ی نگارش در آورد ، بی کاربری از گویش تازیان که در همان دوران زندگی فردوسی ، بر پهنه ی ایران سایه انداخته بودند و پیر فرزانه ی توس باماندگاریشان در سر زمین خسروان در مبارزه بود وبا یاری از نیش قلم جاودانه اش تا میتوانست بی پروا برآنها تاخت .

بسی رنج بردم بدین سال سی

عجم زنده کردم بدین پارسی

روانش شاد آن پهلوان زیبا اندیش که براستی شاهنامه اش را باید شناسنامه ی توده ی مردم ایران دانست .

چه ها که در این راستا از رویداد ها وفراز ونشیبها بر این سرزمین گذشت ، چه لشگرکشیها که از سوی بیگانگان بر پهنه ی ایران نشد ، چه اسکندرها که بر ایران تاختند وکاخ هخامنشیان در تخت جمشید را بآتش کشیدند ، چه تیشه ها که تازیان بیابانگرد بردرخت تنومند فرهنگ پر بارمان نزدند ، چه کشتار ها که شمشیر بدستان ودژخیمان تاتار از مردمانمان نکردند و چه سیاهیهای خرافات را بیگانگان فرنگی در تار وپود مردمان ساده دل و مهربانمان نچیدند و چه ها نکردند که این مردم با مهر در آمیخته را بگونه های رنگارنگ از پیشرفت باز دارند ...... ولی ایرانی تا بوده وهست وخواهد بود ، با سپر مهر بر آن گردنکشان سیه دل وآن شمشیر بدستان دژخیم خوی وآن بیگانگان روباه اندیش چیره شد وشگفتا که ایرانی پاک نژاد ، پیوندش با مهر از هم نگسست و از مهربانیهایش کاسته نشد و آنچه بود ...... ماند و خواهد ماند :

هنر ایرانی که زبانزد بود ، مرزهایش بگرداگرد جهان رسید ، فرش وکارهای دستی اش با آن پیشینه ی باشکوه .... خوراکهایش که بی مانند بود ، درمهمان سراهای پراکنده در گیتی بپذیرائی نهاده شد و بر دوستداران بیشمارش افزوده گردید ، نوای کهن پارسی با آن پیشرفتهای جهانی بمرزهای تازه ای دست یافت که تالارهای چند هزار تماشاگر را در شهرهای گوناگون گیتی پر کرد ، پروانه های ورود به برنامه های استاد شجریان نایاب شد ، استاد گرانمایه و همشهریم شهرام ناظری بدریافت شکوهمند ترین نشان هنری کشور فرانسه برای کارهایش که در آمیخته با سروده های شاه درویشان ( مولانا ) بود رسید ، مانده های فردوسی وخیام وسعدی وحافظ ومولانا به زبانهای بیگانه برگردانده شد ، ودانشگاه های نامدار جهان ، یکی پس از دیگری با برپائی دانشکده های ایران شناسی ، آستینها را برای شناخت این مردم دور اندیش وآن فرهنگ با شکوه ، بالا زدند ، پروفسورهای ایران شناس وبیگانه از هر سوی جهان بنشانهای ارزنده ی فرهنگ شناسی دست یافتند وتازه آغاز درخششها ونمایانگریها وبهروزیها وبهبودیها است که آرزومندیم با آمدن کبوتر آشتی در پهنه ی خاور میانه ، ابرهای سیاه خرافات ، با درخشش همیشگی خورشید مهر وهمیاریهای جهانی ، آن ابرهای قیر اندود .... هر چه زود تر از آسمان آبی رنگ پاک شوند ونوید آشتی با شیپور دلنواز آزادی گوشها را بنوازش آورد وهمگان ، دست در دست وپای کوبان ، زن ومرد وکودک ونوجوان ومهرویان وسالخوردگان از درون خانه هایشان در آیند ونوای سرود خوش ای ایران ای مرز پرگهر را در کوچه بکوچه ، بازار ببازار ، میدان بمیدان ، شهر بشهر بمردم تشنه ی مهر که از دشمنیها وبرای این وآن مرگ خواستنها ُ خسته شده اند برسد ، لبخند ها جای کینه های پیشینه دار را بگیرد ، آینده نگری جای مرده پرستی های گذشته را پر کند ، سیاهیها از گونه های زیبای زن ایرانی زدوده شود تا اندام ها از زیر سیاهی چادر بدرخشند وزیبائیهای پنهان ، در رویاروی گرد هم آئیهای جهانی پدیدار گردند ، تا ماهروی ایرانی بر پله ی زیباترین زن جهان پای گذارد و چون روزهای دلنواز گذشته ، دختر وپسر ایرانی در میدانهای ورزشی ، آورنده ی ده ها نشان طلائی برای مردم آشتی جوی سرزمین خود باشند وایرانی در فرودگاه ها مورد پرسش پاسبانان نباشد وچون دوران نیک گذشته بهر کجا که رویم با دیده مهر بر ما بنگرند ، چه زیبا است بر آن روز فرخنده نگریستن واز شادی گریستن .